Klein Maarslag. Verscholen dodenakker, reeds lang verlaten, ook de kerk is sinds halverwege de 19e eeuw al weg, maar de graven blijven.
Beide nog namijmerend mailt Dicky me een paar uur later de volgende tekst: "stille plaatsen, die uitnodigen tot contemplatie zonder treurigheid, want op de een of andere manier brengen ze een soort vredige stemming teweeg, zonder dat de bezoeker de noodzakelijkheid voelt te zwijgen of eerbiedig op de paden te blijven". Wat mooi.
En wat was het Hogeland weer inspirerend en mooi gisteren.
Het oudste graf -althans wat we konden ontcijferen - dateert van 1662.
Er liggen hereboeren -degelijke namen van de klei en een peerd op de steen,
en mensen met een meer poëtische inslag
of ook gelovend in beelden van sterren?
of een hang naar dramatiek
maar -nooit eerder gezien- meest bijzonder het schaap het kruis dragend
De bewoners van het huisje naast het kerkhof hebben nog lang de erfplicht gehad het paard van de predikant te stallen en de man zelf 'een plek bij het haardvuur' te bieden.
